مردی نزد عمر آ مد و گفت : من فتنه را دوست دارم ؛ و از حق بیزارم ، و به چیزی که ندیده ام گواهی می دهم.

عمر از گفتار او ناراحت شد و دستو داد او را به زندان افکندند.

وقتی علی علیه السلام از جریان آگاه شد، به عمر فرمود: زندانی کردن این مرد ظلم است و تو مرتکب ستم شده ای.

عمر گفت : چرا؟

علی علیه السلام فرمود : این که او گفت ” فتنه را دوست دارم” ، منظورش این بود که مال و فرزندان را دوست دارم ، چنان که در قرآن می خوانیم :

“انما اموالکم و اولادکم فتنه…”1

جز این نیست که اموال و فرزندانتان مایه امتحان شمایند…

و طبق این آیه مال و فرزند به عنوان فتنه یاد شده است.

و این که او گفت “از حق بیزارم” ، منظور او از “حق ” ،” مرگ است” ، چنان که قرآن از آن تعبیر “حق” کرده و می فرماید:

“و جاءت سکره الموت بالحق…”2

و سختی مرگ که حق است بیاید…

و منظور او از” گواهی به چیز نادیده “، گواهی به وجود ذات خداست.

عمر تحت تاثیر سخنان علی علیه السلام قرار گرفت و گفت:

لو لا علی لهلک العمر.

اگر علی نبود ،عمر هلاک می شد.

و آن مرد را آزاد ساخت.

و آن مرد در حقیقت به وسیله قرآن آزاد شد.3

1-سوره تغابن/15

2-سوره ق/19

منبع: کتاب شفا و درمان با قرآن/ مجتبی رضایی /ص 98

چرا با اینکه خداوند در قرآن گفته زن و مرد را مساوی آفریده ام ،ولی همه نام های خداوند با ضمایر مذکر همراه است؟

در پاسخ چند نکته بایسته است:

اینکه برای خداوند ضمیر مذکر به رفته است مانند “قل هو الله احد"،بدین جهت است که از نظر ادبی،ضمیر"هو” برای جنس مذکر و برای موجودی که نه مذکر و نه مونث است به کار می رود اما ضمیر “هی” تنها بر یا جنس مونث و یا مونث مجازی و لفظی  به کار می رود مانند آیه شریفه:

فإن الجنة هی المأوی"؛نازعات/41

“و نفس و ما سوّاها “؛الشمس/7

از این رو ضمیر"هو” در دو مورد به کار می رود:

1.در مقابل “هی” و برای موجود مذکر؛چه حقیقی و چه مجازی.

2.به معنای جامع میان  مزکر و مونث و یا موجودی که جنسیت خاص مذکر یا مونث در آن لحاظ نشده است (مانند “اله") و یا اینکه هر دو جنس مذکر و مونث در آن لحاظ و مد نظر است. پس هنگام اطلاق “هو” بر خداوند ،به هیچ وجه پرسش از مذکر و مونث بودن مرجع ضمیر معنایی نخواهد داشت ؛زیرا او جسم ندارد ؛نه مذکر است و نه مونث و نه چیز دیگری شبیه به این موارد “لیس کمثله شی ء". با این حال قرآن مجید به زبان مردم نازل شده است و می بایست که قواعد ادبیات عرب در آن رعایت می گردید.

منبع:شخصیت و حقوق زن(پرسش و پاسخ های دانشجویی)/سید ابراهیم حسینی/ص64

اشاره ای به منافعی از قرآن

رسو خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

1:بهترین عبادت قرائت قرآن است.

2:خداوند کیفر نمی کند قلبی را که قرآن را حفظ کند.

3:هر کس قرآن را بخواند و آن را آشکارا کند و حفظ نماید،خداوند او را داخل بهشت کند؛و او را شفیع ده نفر از اهل بیتش که تمام آنها اهل دوزخ باشند قرار دهد.

4:حاملین قرآن معروفین اهل بهشتند و در وصیت خود به حضرت علی علیه السلام فرمود:بر تو باد به تلاوت قرآن در هر حال.

5:هر که قرآن بخواند به عهد خدا وفا کرده است.امام صادق علیه السلام فرمود:قرآن عهد خداوند است به سوی خلقش ؛در حقیقت برای مرد مسلم سزاوار است در عهد او بنگرد و از آن هر روز پنجاه آیه بخواند.

علی بن الحسین علیه السلام می فرمود:قرآن خزانه خداوند است؛هر زمان که خزانه باز شود سزاوار است که تو بنگری به آنچه که در آن است.

مطلب ادامه دارد…

برگرفته از کتاب:شفا و درمان با قرآن /مجتبی رضایی،ص20

ذلک بانَّ اللهَ لَم یَکُ مُغَیِّراً نِّعمَة أَنعَمَهَا عَلَی قَومٍ حتّی یُغَیِّرُوا مَا بأَنفُسِهِم وَأَنَّ اللهَ سَمیعٌ عَلیم (انفال53)
ان (کیفر)بدین سبب است که خداوند،نعمتی را که به قومی عطا کرده،تغییر نمی دهد،مگر انکه انان انچه را در خودشان است تغییر دهند،و همانا خداوند،بسیار شنوا و داناست.
در احادیث متعدّد،عواملی مانند ظلم وگناه،سبب تغییرنعمت های الهی به حساب امده اند،چنانکه بازگشت ازگناه وانحراف و حرکت در مسیر حقّ،موجب سرازیر شدن انواع نعمت های الهی است.1
گناه ها وستم ها،انسان را از لیاقت بهره وری از لطف الهی دور می کند.چنانکه حضرت علی(ع)در خطبه قاصعه بدان اشاره نموده است ودر دعای کمیل می خوانیم :«اللهم اغفر لی الذنوب الّتی تهتک العصم …اللهم اغفر لی الّذنوب الّتی تغیّرالنّعم…»
در نامه حضرت علی (ع)به مالک اشتر می خوانیم :هیچ چیز مانند ظلم وستم ،نعمت های الهی را تغییر نمی دهد،چون خداوند ناله مظلوم را می شنود ودر کمین ظالمان است.2
امام صادق(ع)فرمودند:همواره از سختی ها و گرفتاری های روز و شب که عقوبت معصیت و گناهان شماست،بخدا پناه ببرید.4
منبع:دقایقی با قران_محسن قرائتی
1.تفاسیر نور الثقلین و فرقان.
2.نهج البلاغه،نامه53
4.تفسیر اثنی عشری،کافی،ج2،ص269

عشق چيست ؟

در لغت، «عشق» را محبت شديد و علاقه‏ ى افراطى و دل بستگى زياد نسبت به يك شئ و يا يك شخص معرفى كرده‏ اند.

اما در اصطلاح: عشق را از كيفيات نفسانى قلمداد مى‏كنند كه به سبب سيطره‏ى شديد تفكر در زيبايى و نيكويى محبوب و كثرت مشاهده‏ى شئون اطوار و آثار حسن معشوق در نفس و جان آدمى تحقق مى‏ يابد. «حكمت الهى عام و خاص، ج 1، ص 139،»

از نظر بوعلى عشق حقيقى در تمام موجودات سارى و جارى است عشق حقيقى همان ابتهاج، سرور، نشاط ناشى از تصور ذات معشوق مى‏باشد. «اشارات و تنبيهات مع الشرح للمحقق الطوسى، جزء سوم، نمط هشتم، ص 360»

عشق در قرآن و روايات:

واژه عشق در قرآن نيامده اما مفهوم آن كه محبت شديد و دل باختن به محبوب می

‏باشد وجود دارد در سوره‏ ى بقره آيه‏ ى 165 آمده است: «الَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبَّاً لِلَّهِ»

(آنها كه ايمان دارند عشقشان به خدا از مشركان نسبت به معبودهايشان) شديدتر

است.عده ‏اى از مترجمان و مفسران «أَشَدُّ حُبَّاً» را به عشق ترجمه كرده‏ اند.

در سوره‏ ى يوسف نيز آمده:

(وقتى جريان محبت و علاقه‏ ى شديد زليخا به يوسف در شهر منعكس شد) گروهى از زنان شهر گفتند: همسر عزيز، جوانش (غلامش) را به سوى خود دعوت می کند عشق اين جوان در اعماق قلبش نفوذ كرده است.

در روايات واژه‏ ى عشق و مفهوم آن مستقيماً به كار رفته است به عنوان نمونه از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله حكايت شده:

«افضل الناس من عشق العبادة فعانقها واحبها بقلبه و باشرها بجسده و تفرغ لها» «وسائل الشيعه، ج 1، ص 83، باب 19، ح 2»

بهترين مردم كسى است كه به عبادت عشق بورزد و با عبادت هم آغوش گردد و از قلب، دوستش بدارد و آن را با بدن انجام دهد و خود را در اختيار آن بگذارد.


سخن ديگر از امير بيان و مولاى متقيان در خطبه 108 نهج ‏البلاغه مى‏ فرمايد:

«من عشق شيئاً غشى بصره و أمرض قلبه و …»
هر كه عاشق چيزى شود چشمش را كور ساخته و دلش را بيمار گرداند (به طورى كه عيب آن را ننگريسته، زشتى‏اش را نيكوبيند).

عشق در كلام بزرگان:

يكى از موهبت‏هاى بزرگ و ارزشمند الهى به انسان خاكى، كيمياى ناشناخته‏ ى عشق مى‏ باشد؛ حالتى كه منشأ تمام كمالات والاى نفسانى و يكى از مهم‏ترين عوامل حركت، آگاهى و رشد در انسان مى‏باشد و جايگاه بالاى قلب، مكان و ظرف آن مى‏ باشد.

بعضى فرموده‏ اند: عشق ستاره‏اى برافروخته از تجلى حسن معشوق ازلى است كه آدمى و پرى، طنين هستى اويند و آنقدر اين عشق مقدس است كه دست فرشته به آن نرسد.

عشق معجونى است كه همه‏ى جهان زنده به اوست و جنبش افلاك به بركت اوست.
مولانا عشق را وصف ايزد و از اوصاف خداوند بى‏ نياز مى‏ داند.

نكته‏ ى پايانى مقدمه اينكه جناب عارف حكيم صدرالمتألهين مى‏ گويد:

«عشق» عين «وجود» است و وجود عين عشق است، هر دو عين حسن و جمال است و مراتب و درجات عشق به اندازه‏ى مراتب وجود است و اين دو با هم ملازم هستند، و بين تمام موجودات عالم جريان دارد.

انواع عشق:

براى عشق تقسيم‏ بندى ‏هاى متعددى نقل شده اما معروف‏ترين آنها اين گونه است:

1. عشق حقيقى: كه همان محبت الهى، عشق به لقاء محبوب حقيقى، كه ذات احديت مى ‏باشد.
2. عشق مجازى: عشق‏هاى غيرحقيقى و زودگذر و ظاهرى كه بين موجودات است كه منحصر به انسان هم نيست بلكه ممكن است يك طرف انسان و طرف ديگر موجودات ديگر باشد.
عشق‏هاى وهمى و خيالى در محدوده‏ى عشق‏هاى مجازى مى‏ باشد.

منبع: کتاب باران مهر نوشته  محمدعلی رضایی اصفهانی

      خدایا چگونه نا امید شوم،

                                              درصورتیکه تو آرزوی منی.

     و چگونه پست و خوار شوم،

                                               با اینکه اعتمادم بر توست.

     خدایا چگونه عزت جویم،

                                           با اینکه درخواری جایم دادی.

                     و چگونه به خود منتسبم کردی.

    خدایا چگونه نیازمند نباشم،  

                                     با اینکه تو در نیازمندانم جای دادی.

   یا اینکه چگونه نیازمند باشم،  

                  با اینکه به جود و بخشش خویش بی نیازم کردی.

                                                           دعای امام حسین(ع) درروزعرفه

در سوره بروج آيه 14 چنين آمده است: «و هو الغفور الودود» (و او آمرزنده دوستدار (بندگان) است) با توجه به آيه شريفه اين سؤال مطرح مى شود كه مفهوم دوست داشتن و محبت در مورد پروردگار به چه معناست؟

ناگفته پيدا است مفهوم محبت در خدا و انسانها متفاوت است، محبت در انسان يكنوع، توجّه قلبى و جاذبه روحى است، در حالى كه خداوند نه قلب دارد و نه روح، بنابراين محبّت در مورد او به معنى انجام كارهائى است كه مايه خير و سعادت بندگان است، و نشانه لطف و عنايت او است.محبّت هنگامى كه در مورد خداوند به كار مى رود به معنى آثار خارجى آن است، و تنها در اينجا نيست كه به سراغ چنين تفسيرى بايد رفت، در بسيارى از اوصاف و افعال الهى، عين اين مطلب وجود دارد، مثلاً مى گوئيم خداوند، گنهكاران را «غضب» مى كند، يعنى همچون يك شخص غضبناك با آنها رفتار مى نمايد، وگرنه خشم و غضب كه به معنى هيجان و برآشفتگى نفس آدمى است، در مورد خدا هرگز صادق نيست.(1)

1 ـ تفسير پيام قرآن 4/319

آیه 245 سوره بقره

 (( کیست که به خدا وام دهد ، وام نیکویی ، پس خداوند آن را برای او چند برابر کند ))

 آیه ای  عجیب !

 مگه میشه که ما  به خدا وام ( قرض ) بدیم ؟ اصلا خدا چه چیزی رو از ما قرض میخواد ؟ این قرض که خدا از ما میخواد چیه که خدا اون رو نداره و از ما قرض میخواد؟ اسحاق بن عمار از امام صادق  پرسیدند:  معنی این آیه شریفه چیست؟

امام صادق علیه السلام فرمودند :« این وام اظهار محبت و نیکی کردن به امام است»

 تنها کسانی میتوانند اظهار  نیکی  و محبت به امام را داشته باشند که :

اولا- از کارهایی که امام از آنها بیزاری میجوید ( مانند خطا ها  و گناهانی که امام از آنها بیزارند ) دوری کند. 

دوما -  به اعمالی که موجب رضایت آن حضرت میشود  روی آورند (( هر کسی اهل بیت را دوست بدارد خدارا دوست داشته است ))

یکی از اصلی ترین کارهایی که ما میتوانیم با انجام آن موجب شادی حضرت مهدی شویم  دعا برای تعجیل در ظهور آن حضرت است : (اللهم  عجل لویک الفرج)

 دعا برای ظهور حضرت مهدی نه تنها باعث حل مشکلات خودمان میشود بلکه موجب رهایی ایشان از زندان غیبت خواهد شد  که باز هم نتیجه ی ظهور ایشان به نفع تمام بشر و انسانهای جهان خواهد بود.

  لذا ما میتوانیم دعای فرج حضرت مهدی را  در لحظه لحظه زندگیمان  مخصوصا در قنوت نمازمان زمزمه کنیم  باشد که موجب شادی قلب نازنین مادرشان حضرت فاطمه زهرا  و همچنین ائمه اطهار علیهم السلام را فراهم کنیم .  

امام سجاد حضرت علی بن الحسین علیهما السلام می فرمایند:

هرکس یک حرف از قرآن را گوش کند فقط، گرچه نخواند، خداوند برای او یک حسنه بنویسد و یک گناه از او محو کند و یکدرجه برایش بالا برد و هرکس با نگاه و بدون صوت و تلفظ آن را بخواند، برایش به هر حرفی حسنه ای بنویسند و گناهی از او محو کند و درجه او بالا رود و هرکس یک حرف ظاهر از آن را بیاموزد خداوند برایش ده حسنه بنویسد و ده گناه از او محو کند و ده درجه برایش بالا برد.فرمود: نمی گویم به هر آیه بلکه به هر حرفی چون باء تاء یا مانند این ها و هرکس یک حرف ظاهر ان را در نماز در حال نشسته بخواند خداوند برای او پنجاه حسنه بنویسد و پنجاه گناه از او محو کند و پنجاه درجه برای او بالا برد و هرکس یک حرف از آن در حال ایستاده در نمازش بخواند خداوند در برابر یک حرف صد حسنه برایش بنویسد و صد گناه از او محو کند و صد درجه برایش بالا برد و هرکس آن را ختم کند ، یک دعای اجابت شده ای ( نزد خداوند) دارد چه تاخیر افتد چه همان زمان به او بدهند.عرض کردم: قربانت گردم همه ی قران را ختم کند؟ فرمود: همه ی آن را

اصول کافی / ج2 / « کتاب فضل القرآن » « باب ثواب قراة القرآن» حدیث

آفرینش انسان از جهات مختلف در قرآن قابل توجه است:

از جهت سیر تکاملی که چگونه از خاک بی جان،موجودی جاندار و با شعور به نام انسان بر می آید!

از جهت تأمین نیاز های مادی که چگونه جهان طبیعت در تسخیر او قرار گرفته است.

از جهت گرایش های مثبت و منفی که قرآن به بعضی از آن ها اشاره فرموده است از جمله:

زود ناامید می شود:قتوراً-اسراء / 100

بی تاب است:جزوعاً-معارج/ 20

زیاده خواه است:لیطغی-علق/ 6

حریص است:هلوع-معارج/ 19

زیانکار است:لفی خسرٍ-عصر/2

نادان است:جهولا-احزاب/ 72

شتابزده است:عجولا-اسراء/11

نا سپاس است:کفور-اسراء/67

قدر ناشناس است:کنود-عادیات/6

چند چیز در گرو چند چیز:

يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدامَكُمْ (محمد/7)

ای کسانی که ایمان آورده اید!اگر خدا را یاری کنید،شما را یاری می کند و گام هایتان را استوار می سازد.

خدا چند چیز را در گرو چند چیزبر خود لازم کرده است:

-توجه و یاد کردنش را در گرو یاد کرد مردم،فاذکرونی اذکرکم(بقره /152)

-نصرت و یاریش را در گرو یاری مردم،ان تنصروالله ینصرکم(محمد/ 7)

-برکت و ازدیاد را در گرو سپاسگذاری مردم ،لئن شکرتم لازیدنکم(ابراهیم 7/)

-وفای به عهدش را در گرو وفاداری مردم،اوفوا بعهدی اوف بعهدکم(بقره /40)

منبع : دقائقی با قرآن

مرحوم امین الاسلام طبرسی در باره ی نظم و انسجام سوره ی حمد می گوید :

انسان با مشاهده نعمتهای الهی ،که نقص ونیاز آدمی  خود شاهد گویایی بر آن است،با نام منعم سخن را گشوده می گوید :بسم الله الرحمن الرحیم  و پس از اعتراف به وجود منعم یگانه ،به حمد و شکر او می پردازد :الحمد الله  و چون همگانی بودن انعام الهی را می فهمد می گوید :رب العالمین  وچون دریافت که خدای سبحان علاوه بر پرور اندن همه ی موجودات ،روزی آنها را هم به عهده می گیرد ،به رحمت حق اعتراف می کند :الرحمن و هنگامی که عصیان تبهکاران و غفران الهی را مشاهده کرد،به ذکر رحمت مخصوص او زبان می گشاید:الرحیم و چون تجاوز انسانها را به حریم همدیگر را می نگرد ،به “روز حساب"که زمام آن تنها به دست خداست اعتراف می کند: مالک یوم الدین  وپس از پیمودن این مراتب و مراحل معرفتی ومشاهده اسمای حسنای الهی ،تنها اورا شایسته عبادت یافته ،خود را در محضر او می یابدو آنگاه از خبر به خطاب گراییده ، می گوید : ایاک نعبد و چون پیمودن راه عبادت را بدون کمک از خدای سبحان نا ممکن می یابد ،اظهار می دارد و ایاک نستعین  وچون می بیند راهها فراوان و پویند گان آن گو ناگونند ،بهترین راه را از خدای سبحان مسألت می نماید : اهدنا الصراط المستقیم و سر انجام چون پیمودن صراط مستقیم را به تنهایی دشوار می یابد و نیاز به همسفرانی راه بلد را احساس می کند می گوید : صراط الذین انعمت علیهم وبرای آنکه در این راه بیگانه با او رفاقت نکند میگوید :غیرالمغضوب علیهم ولا الضالین  و این گونه بین تولیاولیای الهی  وتبری از دشمنان او جمع می کند.(مجمع البیان /1/110/با تصرف)