مردی نزد عمر آ مد و گفت : من فتنه را دوست دارم ؛ و از حق بیزارم ، و به چیزی که ندیده ام گواهی می دهم.

عمر از گفتار او ناراحت شد و دستو داد او را به زندان افکندند.

وقتی علی علیه السلام از جریان آگاه شد، به عمر فرمود: زندانی کردن این مرد ظلم است و تو مرتکب ستم شده ای.

عمر گفت : چرا؟

علی علیه السلام فرمود : این که او گفت ” فتنه را دوست دارم” ، منظورش این بود که مال و فرزندان را دوست دارم ، چنان که در قرآن می خوانیم :

“انما اموالکم و اولادکم فتنه…”1

جز این نیست که اموال و فرزندانتان مایه امتحان شمایند…

و طبق این آیه مال و فرزند به عنوان فتنه یاد شده است.

و این که او گفت “از حق بیزارم” ، منظور او از “حق ” ،” مرگ است” ، چنان که قرآن از آن تعبیر “حق” کرده و می فرماید:

“و جاءت سکره الموت بالحق…”2

و سختی مرگ که حق است بیاید…

و منظور او از” گواهی به چیز نادیده “، گواهی به وجود ذات خداست.

عمر تحت تاثیر سخنان علی علیه السلام قرار گرفت و گفت:

لو لا علی لهلک العمر.

اگر علی نبود ،عمر هلاک می شد.

و آن مرد را آزاد ساخت.

و آن مرد در حقیقت به وسیله قرآن آزاد شد.3

1-سوره تغابن/15

2-سوره ق/19

منبع: کتاب شفا و درمان با قرآن/ مجتبی رضایی /ص 98