با رحلت پیامبر (ص )هر لحظه بیم آن  می رفت که آتش جنگ داخلی میان مسلمانان برسرموضوع خلافت وفرمانروایی شعله ورگردد وسرانجام جامعه اسلامی به انحلال گراید وقبایل تازه مسلمان عرب به عصر جاهلیت وبت پرستی باز گردند.

انقلاب اسلام،انقلاب جوان ونوبنیادی بود که هنوز ریشه های آن دردلها رسوخ نکرده واکثریت قابل ملاحظه ای، آنرااز صمیم دل نپذیرفته بودند.

هنگامی که هنوز علی وبسیاری از یاران باوفای پیامبر، از غسل ومراسم تدفین پیامبر فارغ نشده بودند؛دوگروه ازیاران پیامبر مدعی خلافت شده وجاروجنجالی براه انداختند. این دوگروه عبارات بودند از:

ـ گروه انصار،بویژه تیرۀ خزرج که پیش از گروه مهاجردر نقطه ای بنام “سقیفه بنی ساعده"دور هم گرد آمدند وتصمیم گرفتند که زمام کار را بدست “سعد بن عباده ” رِِِِئیس خزرجیان بدهند واو را جانشین پیامبر سازند ولی چون درمیان تیره های انصار وحدت کلمه ای نبود وهنوز کینه های دیرینه قبایل انصار مخصوصاً تیره های اوس وخزرج بکلی فراموش نشده بود؛جبهه انصار در صحنه مبارزه با مخالفت داخلی روبرو شدند واوسیان باپیشوایی سعد که از خزرج بود مخالفت نموده،او رادراین راه یاری نکردند؛ بلکه ابراز تمایل کردند که زمام کار را یک فرد مهاجری بدست بگیرد.

ـ گروه مهاجر ودر رأس آنان ابوبکر وهمفکران اوبود. این گروه با این که در انجمن سقیفه اقلیت بودند ولی توانستند آرائی برای ابوبکر در خود سقیفه گرد آورند وسرانجام پیروز مندانه از این انجمن سقیفه بیرون آمده و درنیمه راه تامسجد آرا وطرفدارانی پیدا کنند و ابوبکر به عنوان خلیفه ی پیامبر گرامی  روی منبر رسول خدا قرار گیرد  وقشرهای دیگر را برای بیعت  واطاعت  دعوت کند.

ـ در برابر آنان جناح سومی وجود داشت که از قدرت روحی ومعنوی بزرگی برخوردار بود .این گروه عبارت بود از شخص امام علی (ع) ورجال بیت بنی هاشم و یک دسته از پیروان راستین  اسلام که خلافت را مخصوص علی دانسته واو را از هر جهت برای زمامداری و رهبری شایسته تر می دیدند.

ادامه دارد….آـۀ