شهیدان چقدر کلمات ارث واثر را به هم نزدیکتر کرده اند . ارث اکر چه مخاطبانی مشخص دارد ،اما اثر به کسانی خاص تعلق ندارد .اولی از موجود حرف می زند و دومی از وجود .و آنچه که بیشتر مورد توجه آنها بود اثر بود . آنها حتی تلاش داشتند از ارث خود اثری جاودان به جا بگذارند.

شهید رحمان عطوان با شش بند این چنین وصیت نوشت:

1-   تفنگم را به برادرم بدهید

2-   وسایل جنگی ام را سپاه ،اگر خواست به همان برادرم بدهید.

3-   کتابخانه ام نصیب بچه های محل

4-   یادداشت های کلاس نظامی ام به معلم آموزش نظامی داده شود تابه بچه ها بیاموزد.

اودر چند بند دیگر ،همه چیزرا ازخودش جدا می کند و وسایل حاضرش را از خود نویس گرفته تا کفش و کلاهش ،به دوستان حاضرش می بخشد تا اینکه دوستی می ماند که چیزی نصیبش نمی شود و از او تقاضای تصویر امام را که در جیب دارد می کند .او ناگهان چهره در هم می کشد ومی گوید:"نه!!!دو چیز را برای خودم می گذارم ؛اول همین عکس امام و دوم آرم سپاه."و در بند شش وصیت نامه اش اضافه می کند :"مرا با همان لباس سبز سپاه دفن کنید “.