دلتنگي ظهور

قلم را ستايش مي‏کنم، آنگاه که بي محابا براي تو جوهر مي‏فشاند. مي‏خواهم بر صفحه سپيد کاغذ، دلتنگي‏هايم را بنگارم.

دلتنگي ما براي تو، قدمتي به درازاي تاريخ غيبت دارد. در دلتنگي‏هايمان، بعثت را بهانه مي‏آوريم. مگر نه آنکه ظهور، خود تجلي بعثت ديگري است؟

چکاد کوه، بي نور است. شب از ديدن تاريک‏ترين لحظات تاريخ بشر، وحشت‏زده از خواب برمي‏خيزد و روز در سياهي اوهام شب‏پرستان، چونان ماري، در خود مچاله مي‏شود.

حسرت طلوع تو، خيمه‏هايش را بر سينه‏هاي چاک چاک گسترده و ما همچنان چشم انتظار خورشيدي هستيم تا سپيده دم آزادي را نويد دهد.

اي کاش همچون مبعث آخرين پيامبر، جهانيان، ميهمان زيباترين سفره خداوندي شوند و تو را با سبدي لبريز از ميوه‏هاي عدالت، در خانه‏هاي سوخته از رنج روزگار به نظاره بنشينند.

آيا مي‏شود در مبعث تو زيبايي آخرين چادر سبز امامت را بر آسمان آبي هدايت، نظاره‏گر باشيم؟

وه! چه تماشايي مي‏شود در سپيده دم ظهور، خراميدن غزال‏هاي عدالت در وسعت انسانيت.

ابوالفضل صمدي‏رضايي