امام حسن (ع):فرصت به شتاب ازد ست ميرود وبه كندي باز ميگردد

زنان خوب ميراثدارعفاف فاطمه و حياي مريمنددريغا كه بازيچه هوس شوند وبه ويروس گناه الوده گردنددزدان ايمان وغارتگران شرف در كمين اند وكوچه وخيابان شكارگاه صيادان است

امام علي :مراءاعمال انسان را ساقط ميكنديعني ثواب عمل را از بين ميبرد

:::: یا بقیه الله آجرک الله :::: اشعار امام زمان (عج) ::: یا صاحب الزمان ادرکنی ::::

اي آنکه در نگاهت حجمي زنور داري
کي از مسير کوچه قصد عبور داري؟

چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابي
اي آنکه در حجابت درياي نور داري

من غرق در گناهم، کي مي کني نگاهم؟
برعکس چشمهايم چشمي صبور داري

از پرده ها برون شد، سوز نهاني ما
کوک است ساز دلها، کي ميل شور داري؟

در خواب ديده بودم، يک شب فروغ رويت
کي در سراي چشمم، قصد ظهور داري؟

شعر حجاب چادر

اشاره

روز 17 دی سال 1314، قانون اجباری کشف حجاب به سرتاسر کشور اعلام شد و از آن پس، زنان با حجاب، از حضور در خیابان ها و معابر عمومی و مجالس منع شدند. پس از اعلام رسمی کشف حجاب توسط رضاخان، به تمامی صاحب منصبان شهرها و شهرستان ها، وکیلان، معلمان و کارمندان، تکلیف شد که با همسران خود، بدون حجاب در مجالس شرکت کنند. رضاخان، خود به تنهایی در نابودی شعایر مذهبی به خصوص کشف حجاب دخالت نداشت، بلکه از پشت صحنه، توسط انگلیس و دیگر کشورهای استعمارگر حمایت می شد.

تاریخ و ادبیات ایران و حجاب

شعر و نثر، تاریخ و ادبیات، و هنر و معماری یک ملّت، آینه تمام نمای آداب و فرهنگ آن ملت است. در شعر و نثر، آثار باستانی و معماری و شاهکارهای ادبی ایران، وضعیت حجاب زنان ایرانی، به روشنی ترسیم شده است و واژه های پرده، چادر و بُرقع(روبند) فراوان در ادبیات فارسی دیده می شود. برای مثال، فردوسی شاعر بلند آوازه ایران در توصیف زن نیکو از قول تهمینه دختر رستم می گوید:

زنان ایرانی و حجاب

تاریخ نه تنها حجاب را، فرهنگ ایرانیان می داند، بلکه نقش و تأثیر ایران را در ترویج حجاب، ثبت نموده است. افزایش ارزش شخصیت زن ایرانی در پرتو حجاب، توجه دیگر ملت ها را به خود جلب کرده، آنان را تحت تأثیر قرار داده و از این راه، باعث ترویج حجاب در بین آنان گردیده است. اما قانون حجاب در ادیان الهی از جمله اسلام، حکمی الهی است که از هیچ فرهنگی متأثر نبوده، بلکه به دلیل فواید و مصالحش واجب گردیده و فلسفه خاص خود را دارد.

حجاب در آیین یهود

در تورات، آیات زیادی درباره حجاب آمده و حضرت مسیح نیز به هنگام آوردن انجیل، آن را قبول کرده است. آیات فراوانی در تورات و انجیل، بر اینکه زنان آن عصر به حجاب ملتزم بوده اند و پرده ای را بر خویش می آویخته اند تا مردان اجنبی آنها را نبینند، دلالت دارد. تورات، کتاب مقدس یهودیان، در موارد متعددی بر پوشش و حجاب زن و مسایل مربوط به آن تأکید کرده و در برخی از آیات، از واژه هایی که به معنای روپوش است، نام می برد. کاربرد این الفاظ، نشان دهنده کیفیت و پوشش زنان یهودی در آن عصر می باشد.

دیدگاه جامعه شناسان

از آنجا که انسان موجودی اجتماعی است، برخی با نگاه جامعه شناسانه به عفت و حجاب زن نگریسته و از این زاویه، آن را بررسی کرده اند. گروهی از آنها، حجاب و پوشش زن را مقتضای طبیعی جامعه بشری معرفی می کنند و حجاب زن را، انتظار اجتماعی جوامع بشری می دانند. ملت ها با وجود تفاوت در اندیشه و مذهب، بر این نکته متفق اند که زن نسبت به مرد، بیشتر به دنبال حفظ عفت و حیاست؛ چنانکه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده اند: «حیا؛ زیباست، ولی از جانب زنان زیباتر است».

پوشش، تحفه ای الهی

بدون شک، آفرینش لباس و پوشش، به تناسب ویژگی های روحی و جسمی بشر و روی آوردن فطری انسان به آن، یکی از نعمت ها و هدیه های بی بدیل خداوند به شمار می آید. قرآن مجید در مورد آفرینش لباس چنین می فرماید: «ای فرزندان آدم، برای شما لباسی فرو فرستادیم که اندامتان را می پوشاند و مایه زینت شماست».

پیامدهای فردی و اجتماعی حجاب

در هر جامعه ای، لباس انسان همچون پرچمی است که ملیت، مذهب، سنت و فرهنگ او را مشخص می کند. در بینش قرآنی، انسان در تن خلاصه نشده، بلکه به مراتب بالاتر و والاتر از آن است. انسان موجودی خداگونه است که هدفش کمال خواهی معنوی است، نه لذّت طلبی. به همین دلیل، تفاوت لباس، در واقع تفاوت در جهان بینی است و حجاب، پوشش مقدسی است که آثاری چون امنیت برای خویش؛ برخوردار شدن از احترام در جامعه؛ مصونیت جوانان از بزهکاری؛ مصونیت جوانان از آشفتگی های ذهنی؛ و زندگی آبرومندانه و سعادت جاودان را به دنبال دارد.

حجاب و زن ایرانی

با کسب آگاهی و شناخت همه جانبه از موضوع حجاب و نقش آن در جامعه امروز ایران و تأکید بر معنا و محتوا و عملکرد اجتماعی ـ سیاسی آن در جامعه است که زن ایرانی می تواند مقاوم در برابر تهاجم های فرهنگی بیگانه، نقش بالنده خویش را در صحنه پرفراز و نشیب اجتماع کنونی به عنوان یک مسلمان فرهیخته به خوبی ایفا نماید. بر این اساس، او نه چون زنان حرمسرا در پس پرده نهان و پنهان است، و نه متأثر از قانون رضاخانی و تغییرات آتاتورکی، محو پدیده های غرب و مدرنیسم آن می گردد.

حماسه ملی

دفاع زنان مسلمان ایرانی از لباس و حجابشان در قضیه کشف حجاب رضاخانی، حماسه ای غرورانگیز در تاریخ ملت ماست.اجرای مسجد گوهر شاد، سند افتخار ملتی است که تا پای جان کوشید از معنویت و فرهنگ الهی خود دفاع کند. زنانی که سال ها مقاومت کردند و در خانه ماندند، ولی اجازه ندادند رضاخان و فرزندش با تغییر لباس، فرهنگ و نماد بیگانه را بر تنشان بپوشانند. زنان جامعه اسلامی ایران که توانستند در پرتو انقلاب اسلامی، منزلت و حریم و اصالت خود را به دست آورند و هوشیارتر از گذشته، به مبارزه با استکبار جهانی بپردازند. اینک رسالت زنان جامعه ما، مهم تر از دیروز است ؛ چرا که دیروز در مسئله کشف حجاب، جامعه و حکومتْ طاغوتی بود، ولی امروز جامعه، جامعه اسلامی و وارث خون هزاران شهید و جانباز است و مسئله بدحجابی، نتایج و پیامدهای شوم تری از کشف حجاب خواهد داشت.

cument> Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> alse” UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

عالم امکان چنین ایجاد شد

پنج نور اینجا طنین انداز شد

نام زهرا تا سر افلاک شد

عشق هم تعظیم کرد و خاک شد

گفت تا زهرا بود من کیستم

تا که معنای فنا با خود کشم

او بود دریا و من چون قطره ایی

او تمام آسمان من ذره ایی

او اگر آمد دگر من نیستم

من مثالم ، لفظم آخر چیستم؟

احمد او را ام اب داده لقب

تا مقام مادری گردد حسب

خاتم از فیضش رود معراج یار

صد چو من گردند بهرش سربدار

ادامه »

ای حرم خاص خداوندگار دست خداوند تو را پرده دار
مهر جبین زهره­ی زهرا تویی روشنی ماه و ثریا تویی
از همه زن­های جهان برتری آن همه­گان دیگر و تو دیگری
همسر محبوب امیر عرب خلقت پیدا و نهان را سبب
پاک بود دامنت از هر گناه آیه­ی تطهیر ز قرآن گواه
خوانده خدا «عصمت کبری» تو را گفت نبی « امّ ابیها » تو را
ابن و ابت تاج سر عالمند نسل تو سادات بنی­آدمند
مادر تو اشرف زنهاستی دختر تو زینب کبراستی
چیست حیا ؟ ریشه­ی دامان تو کیست ادب ؟ بنده­ی فرمان تو
پاک بود دامنت از هر گناه آیه­ی تطهیر ز قرآن گواه
مانده ز علم تو علی در شگفت آنکه کمالش همه عالم گرفت
شرم و ادب از ادبت شرم­سار گوش تو را عقل و خرد گوش­وار
رشته­ی تو رشته­ی نظم جهان سینه­ی تو مخزن راز نهان
وقت خوشت وقت مناجات تو شاد پیمبر ز ملاقات تو
کس نبرد راه به سامان تو جز پدر و شوهر و یزدان تو
هم ز پی عرض ادب گاه­گاه یافته جبریل در آن خانه راه
خانه­ی تو گلشن مهر و وفا مکتب تو مکتب صدق و صفا
نیست عجب گَر به چنین مکتبی تربیت آموخته چون زینبی
پیرهن خویش به مسکین دهی خاطر آن غم­زده تسکین دهی
زین ملکات و ملکوتی صفات فاطمه جان عقل و خرد مانده مات
با همه­ی شوکت و اجلال تو بعد نبی تیره شد اقبال تو
دور­ی عزّت سپری شد تو را امّت بی­رحم جری شد تو را
قدر تو یا فاطمه نشناختند بر حرم حرمت تو تاختند…
ای شده محروم ز ارث پدر عالم وآدم ز غمت خون­جگر
عصمت یزدانی و معصومه­ای زوج تو مظلوم و تو مظلومه­ای
داغ غمت بر دل رنجور ماند قدر تو و قبر تو مستور ماند
فاطمه، ای گوهر دریای راز ما همه را سوی تو روی نیاز
باد فدایت پدر و مادرم خاک ره فضّه تو افسرم
مهر تو سرمایه­ی ایمان من یاد تو باغ گل وریحان من
ای پدرت رحمهُ لِلعالمین مرحمتی کن به من دل غمین
من که ز احسان تو شرمنده­ام دست به دامان تو افکنده­ام
جز به تواَم هیچ سر و کار نیست غیر حسینت دگرم یار نیست
از کرم خویش گناهم ببخش در کنف خویش پناهم ببخش


“مؤیّد خراسانی”

امام على بن محمد (نقى و گاهى به لقب هادى ذكر مى شود) فرزند امام نهم در سال 212 در مدينه متولد شده و در سال 254 (طبق روايات شيعه ) معتز، خليفه عباسى با سَم شهيدش كرده است (292) . امام دهم در ايام حيات خود با هفت نفر از خلفاى عباسى ، ماءمون و معتصم و واثق و متوكل و منتصر و مستعينى و معتز معاصر بوده است . در عهد معتصم ، سال 220 بود كه پدر بزرگوارش در بغداد با سم درگذشت ، وى در مدينه بود و به امر خدا و معرفى امامان گذشته به امامت رسيد و به نشر تعاليم دينى مى پرداخت تا زمان متوكل رسيد. متوكل در سال 243 در اثر سعايتهايى كه كرده بودند يكى از امراى دولت خود را ماءموريت داد كه آن حضرت را از مدينه به سامرا - كه آن روز عاصمه خلافت بودجلب كند و نامه اى مهرآميز با كمال تعظيم به آن حضرت نوشته تقاضاى حركت و ملاقات نمود (293) و البته پس از ورود آن حضرت به سامرا در ظاهر اقداماتى به عمل نيامد ولى در عين حال آنچه مى توانست در فراهم آوردن وسائل اذيت و هتك آن حضرت كوتاهى نمى كرد و بارها به منظور قتل يا هتك ، امام را احضار كرده و به امر وى خانه اش را تفتيش مى نمودند. متوكل در دشمنى با خاندان رسالت در ميان خلفاى عباسى نظير نداشت و بويژه با على عليه السّلام دشمن سرسخت بود و آشكارا ناسزا مى گفت و مرد مقلدى را موظف داشت كه در بزمهاى عيش ، تقليد آن حضرت را در مى آورد و خليفه مى خنديد!! و در سال 237 هجرى بود كه امر كرد قبه ضريح امام حسين را در كربلا و همچنين خانه هاى بسيارى كه در اطرافش ساخته بودند، خراب و با زمين يكسان نمودند! و دستور داد كه آب به حرم امام بستند و دستور داد زمين قبر مطهر را شخم و زراعت كنند تا بكلى اسم و رسم مزار فراموش شود (294) . در زمان متوكل ، وضع زندگى سادات علوى - كه در حجاز بودند - به مرحله رقت بارى رسيده بود چنانكه زنهاى ايشان ساتر نداشتند و عده اى از ايشان يك چادر كهنه داشتند كه در اوقات نماز آن را به نوبه پوشيده نماز مى خواندند (295) و نظير اين فشارها را به سادات علوى كه در مصر بودند نيز وارد مى ساخت . امام دهم به شكنجه و آزار متوكل صبر مى فرمود تا وى درگذشت و پس از وى منتصر و مستعين و معتز روى كار آمدند و به دسيسه معتز، آن حضرت مسموم و شهيد شد.

امام هادي (ع) حضرت امام علي بن محمد الهادي عليه السلام در نيمه ذيحجه سال 212 هجري در “صريا “، منطقه اي واقع در 6 کيلومتري مدينه متولد شد. نام مبارک ايشان “علي"، کنيه اش “ابوالحسن” و القاب آن بزرگوار : نجيب، مرتضي، هادي، نقي، عالم، فقيه، امين، مؤتمن، طيب و عسکري مي باشد که مشهورتر از همه “هادي” و “نقي” است. پدر گرامي آن حضرت، امام جواد عليه السلام و مادر ايشان بانوي گرانقدر و با فضيلتي به نام “سمانه مغربيه” است. محمد بن فرج مي گويد: “ابوجعفر ، محمد بن علي عليه السلام مرا خواست و فرمود: کارواني از را ه مي رسد که برده فروشي در ميان آن است و کنيزاني همراه خود دارد. سپس هفتاد دينار به من داد و امر کرد با آن کنيزي را با مشخصاتي که داد، بخرم. من ماموريت را انجام دادم. اين کنيز همان مادر امام هادي عليه السلام است. قدر و منزلت اين بانوي گرامي بدان پايه بود که امام هادي عليه السلام درباره اش فرمود : «مادرم عارف به حق من و اهل بهشت است. شيطان سرکش به او نزديک نمي شود، خداوند حافظ و نگهبان اوست و او در زمره مادران صديق و صالحان قرار دارد.» (1) عبادت امام امام هادي عليه السلام شب هنگام به پروردگارش روي مي آورد و شب را با حالت خضوع به رکوع و سجده سپري مي کرد و بين پيشاني نوراني اش و زمين، جز سنگ ريزه و خاک حايلي وجود نداشت. پارسايي و انس با پروردگار، آن چنان نمودي در زندگي امام داشت که در مقام بيان برجستگي و صفات والاي آن گرامي به ذکر اين ويژگي پرداخته اند. ابن کثير مي نويسد: او عابدي وارسته و زاهد بود. ايشان کمر همت به عبادت بسته، فقيه و پيشوا بود. ابن عباد حنبلي نيز مي گويد: کان فقيها، اماماً ، متعبدا. (2) اخلاق حسنه امام پيشوايان معصوم عليهم السلام انسانهاي کامل و برگزيده اي هستند که به عنوان الگوهاي رفتاري هدايت جامعه را به سوي خداوند عهده دار شده اند. گفتار و منش امامان عليهم السلام، ترسيم “حيات طيبه” انساني و وجودشان تبلور تمامي ارزشهاي الهي است. نمونه تعبيرامام هادي عليه السلام در زيارت جامعه کبيره * معدن رحمت، گنجينه داران دانش، نهايت بردباري و حلم، بنيانهاي کرامت، خلاصه و برگزيده پيامبران، پيشوايان هدايت، چراغهاي تاريکي، پرچمهاي پرهيزکاري، نمونه هاي برتر و حجت هاي خدا بر جهانيان هستند. امام هادي عليه السلام همچون نياکان خود در برابر ناملايمات بردبار بود و تا جايي که مصلحت اسلام ايجاب مي کرد با دشمنان حق و ناسزا گويان و اهانت کنندگان به ساحت مقدس آن حضرت، با بردباري برخورد مي کرد. “بريحه” عباسي - که از سوي دستگاه خلافت به سمت امام جماعت مکه و مدينه منصوب شده بود- از امام هادي عليه السلام نزد متوکل شکايت کرد و براي او نوشت: اگر خواهان حفظ مکه و مدينه هستي ، “علي بن محمد” را از اين دو شهر بيرون کن زيرا او مردم را به سوي خود خوانده و گروه زيادي از او پيروي کرده اند. متوکل امام را از کنار حرم رسول خدا صلي الله عليه و آله تبعيد نمود. هنگامي که امام از مدينه به سمت سامرا در حرکت بود، بريحه نيز همراه ايشان بود. در بين راه بريحه به امام گفت: تو خود مي داني که عامل تبعيد تو من بودم. سوگند مي خورم که چنانچه شکايت مرا نزد خليفه ببري، تمام درختانت را در مدينه آتش مي زنم، خدمتکارانت را مي کُشم و چشمه هاي مزارعت را کور مي کنم. بدان که اين کارها را خواهم کرد. امام عليه السلام در جواب فرمود: «نزديک ترين راه براي شکايت از تو اين بود که ديشب شکايت تو را نزد خدا بردم و من اين شکايت را که بر خدا عرضه کردم نزد غير او، از بندگانش نخواهم برد» بريحه چون اين سخن را از امام شنيد، به دامن آن حضرت افتاد، تضرع کرد و از ايشان تقاضاي بخشش نمود. امام فرمود: تو را بخشيدم. (3) امام عليه السلام در بيان ديگران امام هادي عليه السلام پيوسته تحت نظر حکومتهاي جور بود و سعي مي شد که آن حضرت با پايگاههاي مردمي و افراد جامعه تماس نداشته باشد. با اين حال آن مقدار از فضايل اخلاقي از ايشان بروز نموده که دانشمندان و حتي دشمنان اهل بيت عليهم السلام را به تحسين آن وجود الهي واداشته است. ابوعبدالله جنيدي از دانشمندان مسلمان مي گويد: سوگند به خدا، او بهترين مردم روي زمين و برترين آفريده هاي الهي است. متوکل در نامه اي که براي امام عليه السلام مي نويسد خاطر نشان مي کند: ميرالمومنين عارف به مقام شماست و حق خويشاوندي را نسبت به شما رعايت مي کند و طبق آنچه مصلحت شما و خانواده تان مي باشد عمل مي کند. (4) شاگردان امام بنا براظهار شيخ طوسي، تعداد شاگردان امام هادي عليه السلام بالغ بر 185 نفر بوده است که در ميان آنان چهره هاي برجسته علمي و فقهي فراواني که داراي تاليفات گوناگوني بودند نيز ديده مي شود. در اينجا از برخي شاگردان آن حضرت به طور اختصار ياد مي شود: 1- ايوب بن نوح: مردي امين و مورد وثوق بود و درعبادت و تقوا رتبه والايي داشت، چندان که او را در زمره بندگان صالح خدا شمرده اند. او وکيل امام هادي و امام عسکري عليهما السلام بود. ايوب به هنگام وفات تنها يکصد و پنجاه دينار از خود به جاي گذاشت، در حالي که مردم گمان مي کردند او پول زيادي دارد. 2- حسن بن راشد: وي از اصحاب امام جواد و امام هادي عليهما السلام شمرده مي شود و نزد آن دو بزرگوار از منزلت و مقام والايي برخوردار بوده است. 3- حسن بن علي ناصر : شيخ طوسي او را از اصحاب امام هادي عليه السلام شمرده است . وي پدر جد سيد مرتضي از سوي مادر است . سيد مرتضي در وصف او مي گويد : مقام و برتري او در دانش و پارسايي ، و فقه روشنتر از خورشيد درخشان است . او بود که اسلام را در “ديلم” نشر داد، بگونه اي که مردم آن سامان به وسيله او از گمراهي به هدايت راه يافته و با دعاي او به حق بازگشتند . صفات پسنديده و اخلاق نيکوي او بيش از آن است که شمرده نشود و روشنتر از آن است که پنهان بماند . 4- عبد العظيم حسني: وي که نسب شريفش با چهار واسطه به امام حسن مجتبي عليه السلام مي رسد، از ياران امام هادي و امام عسکري عليهما السلام است. عبدالعظيم ، مردي پارسا ، وارسته ، دانشمند ، فقيه و مورد اعتماد و وثوق امام دهم بود . ابو حماد رازي مي گويد : در سامراء بر امام هادي عليه السلام وارد شدم و درباره مسائلي از حلال و حرام از آن حضرت پرسيدم ، ايشان فرمود : اي حماد ! هر گاه در ناحيه اي که زندگي مي کني ، مشکلي در امر دين ، برايت پيش آمد از عبد العظيم حسني بپرس و سلام مرا به او برسان . 5- عثمان بن سعيد : وي در سن جواني و در حالي که يازده سال از عمرش مي گذشت ، افتخار شاگردي امام را پيدا نمود. امام هادي عليه السلام در مورد او به احمد بن اسحاق قمي فرمود : عثمان بن سعيد ، ثقه و امين من است ، هر چه به شما بگويد از سوي من گفته و هر چه به شما القا کند از ناحيه من القا کرده است. (5) امام هادي و شيعيان ايشان در ايران اکثر شيعيان در قرن نخست از شهر کوفه بودند. از دوران امام باقر و امام صادق عليهما السلام به اين طرف ، لقب"قمي” در آخر اسماء تعدادي از اصحاب ائمه به چشم مي خورد. اينها اشعري هاي عرب تباري بودند که در قم مي زيستند. در زمان امام هادي عليه السلام، قم مهمترين مرکز تجمع شيعيان ايران بود و روابط محکمي ميان شيعيان اين شهر و ائمه طاهرين وجود داشت. در کنار قم، دو شهر آبه (يا آوه) و کاشان نيز تحت تأثير تعلميات شيعي قرار داشته و مردم اين شهرها از بينش شيعي مردم قم پيروي مي کردند. مردم قم و آوه ، همچنين براي زيارت مرقد مطهر امام رضا عليه السلام به مشهد مسافرت مي کردند که امام هادي نيز آنها را در قبال اين عمل “مغفور لهم” وصف کرده اند. (6) پي نوشتها : 1- دلايل الامامة، ص 216. 2- تاريخ اجمالي پيشوايان عليهم السلام. 3- اثبات الوصية، مسعودي، صص 196-197 4 الارشاد، شيخ مفيد، ص 333 5- الغيبة، شيخ طوسي، ص 215 6- عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 260

  هركس دانش وحديثي از من بنويسد تا ان دانش واجر باقي است برايش اجر نوشته مي شود/ژيامبر اكرم

مولاجان

شک ندارم که همه خواسته ی تو این است

لحظه ای هم که شود عبدخدا باشم من

cument> Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA yles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true” DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″ LatentStyleCount="267″> alse” UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″ />

amily: "Tahoma","sans-serif"; color: black;">

ای علی! در روز قیامت من و تو و جبرئیل بر صراط می‌نشینیم و کسی از صراط نمی‌گذرد، مگر این که نامه‌ای همراهش باشد که در آن اعتقاد وی به ولایت شما نگاشته شده باشد.[8]

«مردمی که بر روی صراط عبور می‌کنند چند دسته‌اند و صراط از مو نازک‌تر و از شمشیر برنده‌تر است؛ پس گروهی از صراط عبور می‌کنند مانند برق (یا ساعت) و کسانی از آن عبور می‌کنند مثل فرار اسب و دسته‌ای از صراط مانند افراد پابسته، با دست و شکم عبور می‌کنند (با زحمت و کندی) برخی با پا و گروهی با افت و خیز و گیر و دار عبور می‌کنند؛ گاهی بخشی از آتش او را فرا می‌گیرد و گاهی ترکش می‌کند»[