امام صادق-عليه‌السّلام- مي‌فرمايد:«من سرّه أن يکون من اصحاب القائم فلينتظرو ليعمل بالورع و محاسن الاخلاق و هو منتظر»( بحارالانوار،‌ج52، ص140).

«هر کس مي‌خواهد از ياوران حضرت قائم باشد بايد انتظار کشد و در عين انتظار به تقوي و خوش خلقي رفتار نمايد».

در زمرة‌ ياران حضرت مهدي-عليه‌السّلام-‌درآمدن،‌ با شعار تحقّق‌پذير نيست. انتظار مي‌خواهد و عمل به ورع. پرهيزکاري مي‌طلبد،‌ آنهم در ميدان تلاش و مجاهدت.

در غيبت مولا شايسته نيست نشستن و چشم به در دوختن،‌بايد برخاست،‌ بايد عمل کرد،‌ بايد مسئوليت پذيرفت،‌ بايد کوشيد، اما براساس ورع و تقوا، نه براساس هواي نفس،‌ و نه به خاطر مال و منال، و نه به خاطر پست و مقام، و نه به خاطر شهوت و محبوبيّت.

انساني در شمار اصحاب امام زمان-عليه‌السّلام-‌ درمي‌آيد که به جهاد اصغر و اکبر عمل نمايد.

در راه دفاع از ارزش‌هاي ولايت از مالش،‌ از امکاناتش،‌ از توانايي‌هايش مايه بگذارد،‌ و بالاتر از آن در راه مبارزه با شيطان و خواسته‌هاي نفساني،‌ از لذّت‌هايش، از خوشي‌هايش،‌ از آرزوهايش بگذرد و در مقابل وسوسه‌هاي مستمرّ شيطان و جاذبه‌هاي هميشگي گناه و فريبندگي‌هاي نيرومند دنيا،‌ مقاومتي سخت و طولاني داشته باشد.

با بي‌مبالاتي و عدم پرهيز از گناه،‌ حتي خود را شيعه نمي‌توان ناميد(«… لن ينالوا و لايتنا الّا بالورع». امام صادق-عليه‌السّلام- اصول کافي،‌ج2،‌ ص176)،‌ تا چه برسد خود را «شيعة‌ منتظِر» دانستن،‌ يا بالاتر از آن خود را «ياور منتظَر» به شمار آوردن!

با خود فراموشي و عدم تربيت نفس و رعايت نکردن حُسنِ خلق،‌ نه تنها سرباز و ياور امام زمان-عليه‌السّلام-‌ نمي‌توان بود،‌بلکه خود را منتسب به او و شيعة‌ او نيز نمي‌توان شمرد(«کونوا لنا زيناً و لاتکونوا لنا شيناً». امام صادق-عليه‌السّلام- ميزان الحکمة.).