یکی از دلایل اثبات وجود نازنین امام زمان(عج)،قاعده«لطف»است.حکمت الهی اقتضا می کند که لطف امام همواره بر همه ی جهانیان جاری

باشد.خداوند،وجود پیامبر(ص) را لطف و انعام خداوندی بر مومنان میداند و می فرماید:

خداوند از راه لطف بر مومنان منت نهاده است و در میان انها،پیامبری از خودشان

برانگیخت تا ایات خدا را بر انها تلاوت کند.1

همین دلیل قرانی،بر وجود امام(عج) نیز دلالت دارد؛ زیرا همیشه لطف الهی کامل است و هرگز ناقص نمی ماند. امام(عج) ادامه فیض پیامبر (ص)

است؛از طرف خداوند منصوب می شود و لطف پرودگار است.«خواجه نصیر الدین طوسی»درباره این قاعده مهم می نویسد:

وجود امام به خودی خود لطف است و تصرف او لطفی دیگر و نصب او برای حصول

مقصود و غرض، واجب است.در نزد خردمندان، روشن است که لطف الهی[از پیامبر]

منحصر است در امام،تا مردان، بی رهبر و معلم و مربی نمانند و کتاب و سنت، شارحی لایق

و مطمئن داشته باشد.2

چراغ هدایت ونور روشنایی موهبت و مرحمت های خداوندی هیچ گاه خاموش نمی شود وبا ارسال رسل و نصب امام(عج)همچنان ادامه می یابد.امام

علی(ع)می فرماید:

«انّما مثلُ اهلِ بَیتی فی هذِه الامُّة کَمَثَلِ نُجومِ السَّماءِ کُلَّما غابَ نَجمٌ طَلَعَ نَجمٌ»3
«اگر آل محمد(ص) چنان ستارگان اسمان است و اگر ستاره ای غروب کند،
ستاره ای دیگر طلوع خواهد کرد»…ادامه دارد

منبع:دانش نامه جوان_سلوک جوانی_مهدی (عج) منجی موعود
دکتر سید حسین اسحاقی
1.آل عمران،164
2.کشف المراد،خواجه نصیرالدین طوسی،ص509
3.بحارالانوار،محمد باقر مجلسی،ج23ص44.