بنده ی خدایی نقل می کند: روزی در محضر آیت الله کوهستانی در حیاط حسینیه ایشان ایستاده بودیم

معظم له در حالی که دست راستش را به نشانه محبت و رأفت بر شانه چپ من گذاشته بود،

فرمود: آقا شیخ عباسعلی! در دوران طلبگی چند سالی با طلبه اردبیلی هم حجره بودیم ابتدا که می خواستیم با هم در حجره درس بخوانیم

و زندگی کنیم،

تعهد کردیم که جز حرفهای واجب ومستحب  حرفی دیگر نزنیم و در طول چندین سال به این پیمان عمل کردیم.

پی نوشت: برقله پارسایی نوشته عبدالکریم کوهستانی(زندگی نامه عالم ربانی آیه الله کوهستانی) ص 116.