شخصى به نام آقا سيّد رضا دزفولى از مردم مورد اعتماد نجف چنين نقل مى‏کند که سالى به زيارت کربلاى معلّى‏ مشرّف شديم. در آن سال از قافله، براى خودم يک الاغ و براى خانواده‏ام يک قاطر کرايه کردم و ايشان را بر آن سوار نمودم.

چون قافله به ميانه راه رسيد، به پشت سر خود نظرى افکندم و خانواده خود را نديدم. به قافله سالار گفتم که خانوادام را نمى‏بينم. او مسافت زيادى را در جستجوى ايشان به عقب برگشت و چون آن‏ها را نيافت، گفت: احتمالاً همراه کاروان ديگرى که قبل از ما حرکت کرده، رفته‏اند. بسيار مضطرب شدم، ليکن با سخن شتردار خود را تسلّى مى‏دادم. با نگرانى وارد کربلا شدم و به سمت منزلى که هميشه در آن اقامت داشتيم، حرکت کردم. در را کوبيدم و همسرم در را گشود. چون او را ديدم، از او سؤال کردم که شما در کجا از قافله جدا شديد و کى رسيديد؟

گفت: در بين راه، مقدارى غذا را از ظرف مسى براى بچّه‏ها بيرون آوردم. از صداى به هم خوردن در ظرف، قاطر رم کرد و گريخت. هرچه بيشتر مى‏رفت، صداى به هم خوردن در، بيشتر مى‏شد و قاطر بيشتر رم کرده مى‏دويد. ما نيز هرچه فرياد زديم در هياهوى قافله کسى نشنيد.

به هر حال قاطر مدّتى دويد و ما از ترس افتادن و کشته شدن يا صدمه ديدن به امام عصرعليه السلام پناهنده شديم و فرياد يا صاحب الزمانمان بلند شد.

ناگهان شخصى نورانى در شکل و شمايل اعراب با جلال و جبروت نمايان شد و فرمود: نترس! نترس! و چون اين کلمه را گفت قاطر ايستاد و گامى برنداشت.

پس به نزديک ما آمد و فرمود: آيا به کربلا مى‏رويد؟

عرض کردم: بله.

افسار قاطر را در دست گرفت و ما را از بيراهه برد.

در بين راه پرسيدم: شما کيستيد؟

فرمود: من کسى هستم که براى فريادرسى درماندگان در اين بيابان تعيين شده‏ام.

همسرم اضافه کرد: اکنون حدود يک ساعت و نيم است که رسيده‏ايم و در کمال آرامش، چاى نيز صرف کرده‏ايم.