چرا انسان به جایی می رسد که دچار احساس پوچی میشود؟

جواب:

برای آن است که با هدف کار نمی کند وگرنه، “الناس معادن کمعادن الذهب و الفضه “انسان ها مانند معادن نقره و طلایند که در درون خود گوهر می پرورانند .

البته انسان مثل موزه که از خارج در آن اشیاء گران بها می ریزند، نیست ،مانند دریا است که در درون خود گوهر می پرورد.

چو دریا به سرمایه خویش باش

هم از بود خود سود خود برتراش

تمام گوهرهای دریا پرورش یافته خود دریاست. کسی از خارج آنها را در دریا نمی ریزد .انسان از هر دریایی دریاتر است و از هر اقیانوسی اقیانوس ترست.وقتی می تواند گوهری بپروراند ،چرا احساس پوچی کند .اگر انسان احساس پوچی بکند،به دان معناست که دنیا و متعلقات دنیوی پوچند،مقام پوچ است. اینکه هر روز یکی می رود و دیگری می آید ،نشانه ناپایداری و پوچی مقام است.

توصیه ها ،پرسش ها و پاسخ ها در محضر حضرت آیت الله جوادی آملی،پرسش42،ص107