درسوگ شكافنده دانش

فخر ما اين است كه شيعه حضرت باقر عليه السلام و پيرو مرام عترتيم.

سرفرازيم كه از سرچشمه علوم عترت، معارف زلال دين را مي نوشيم و شاگرد مكتب اهل بيتيم .

شهادت حضرت باقرالعلوم عليه السلام، داغي بر دل شيعه است كه هرگز التيام نمي پذيرد .

فروغي كه از بيت نبوت و خاندان رسالت، جهان و جامعه بشري را روشني مي داد، در وجود شكافنده دانش ها، امام محمدبن علي ، باقرالعلوم عليه السلام تجلي يافت و خورشيد هدايتش دلها و ديده ها را روشن ساخت.

عصر غربت شيعه، با درخشش آن خورشيدها آراسته مي شد و سربلندي پيروان قرآن و رهروان مكتب ولايت، از آن بود كه نشان تبعيت و تأسي به آن خاندان را داشتند.

هرگاه خورشيدي از افق عترت غروب مي كرد، آفتاب فروزانتري به نورافشاني مي پرداخت،تا ظلمت، فراگير نشود و جهالت، راه را تيره و تار نسازد.

امام باقر عليه السلام مجمع نورانيت ها و خواستگاه فضايل بود.

سلامي كه پيامبر اكرم ، از زبان جابربن عبدالله به امام باقر عليه السلام رساند، گوياي منزلت آن وجود بركت خيز و عزت آفرين است.

امروز فقه شيعه و فرهنگ تشيع ، ميراث آن امام و وامدار تعاليم اوست و فقهاي ما در حوزه هاي علميه ، برسر سفره دانش و معارف حضرت اباجعفر، امام باقر عليه السلام نشسته اند.

دانش اگر دريا بود او ناخداي آن اقيانوسها بود .

علم اگر گوهر بود ، او غواص بي بديلي بود كه دامن دامن مرواريد معرفت به تشنگان معرفت مي بخشيد و سخاوتمندانه جانهاي شيفته و مشتاق را سيراب مي كرد

مسجد مدينه و حرم رسول خدا، هنوز طنين صداي او را در خود دارد، كه به نشر علوم و احاديث اهل بيت مي پرداخت. و انديشه هاي جويا و پويا را تغذيه مي كرد.

روز هفدم ذي حجه رنگ حزن و ماتم دارد،چرا كه شيعه در جنين روزي به سوگ پيشواي پنجم خويش مي نشيند و بر فقدان آن امام بزرگوار ، اشك ماتم مي ريزد.

اما…مكتب و سخنانش، بستري است كه حيات جاويدان آن حضرت را در عصرها و نسلهاي متوالي،تداوم مي بخشد.

هركه شاگرد مكتب اوست ، دريا دل است.

هركه مهر اورا در دل دارد گنجي بي پايان در سينه دارد.