در حدیث معروف قدسی آمده است:”تکبروبزرگی ردای من است وعظمت،لباسی است که به قامت کبریایی من دوخته شده.هرکس دراینها بامن منازعه کند،اورا به دوزخ می افکنم.”

ریشه طغیانگری انسان در مغرورشدنه.

بینی وبین الله به چی مغروریم؟به این که هستی و وجودمون از یه ماده بی مقدارو پسته؟به اینکه نمیتونیم حتی یه مگس هم خلق کنیم؟یا به اینکه آخرمون یه جیفه ومردار بدبویه؟ تازه توهمه چیمون هم محتاج این واونیم!حساب اون دنیاش هم که معلومه .

کجای این چیزا مایه غروره وباعث میشه این همه به خودمون ببالیم؟

امشب فرصت خوبیه یه کمی به اینجور چیزا فکر کنیم شاید….