اشعب بن جابر، بسيار شوخ و لطيفه گو بود. وقتى پير شد، او را ملامت كردند كه: «تو ديگر پير شده‏اى و وقت هزل گوئى و شوخى كردن تو گذشته است. حال ديگر نوبت توبه و انابه است. در اين آخر عمر، مدتى هم مشغول شنيدن وعظ و حديث باش».

گفت: «به وَاللّه من حديث هم شنيده‏ام». گفتند: «اگر راست مى‏گويى، حديثى نقل كن». گفت: «نافع بن بُدَيل از رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله برايم نقل كرد كه دو خصلت پسنديده است كه در هر كس باشد، سعادت دنيا و آخرت نصيب او مى‏گردد».

اهل مجلس كه خيلى خوششان آمده بود، شروع به «به‏به» و «چه چه» كردند و به او احسنت و آفرين گفتند؛ سپس از او خواستند كه ادامه حديث را نقل كند. اشعب گفت: «يكى از خصلتها را نافع فراموش كرده بود و ديگرى را من از ياد برده‏ام».