. . . بهار يعني سر سبزي و طراوت و بهار بشريت آن زمان است که منتظر آن منتظر به آرزوي ديرينه خود يعني رويش گل‏هاي آزادي و عشق مي‏رسد . آن زمان، فصل شکوفايي محبت‏هاي سبز است . با قدم زدن منجي عالم بشريت در برابر چشمان عاشق ديدارش، بوي خوش زندگي به معناي واقعي مشام محبان را نوازش مي‏دهد . در اين فصل است که قلب‏هاي همگان مملو از صفا است . آسمان دل‏ها صاف صاف است و خورشيد دوست داشتني با طلوع خود از نشاط و طراوتي طولاني خبر مي‏دهد . زمين مانند آغوش مادر، خوشبو و لبريز از گرما مي‏شود . حالا ديگر گردو غبار کينه و نفرت و هزاران گرد و غبار جانفرساي ديگر، عاشقان را نمي‏آزارد .

چکاوکهاي نغمه خوان سرود وحدت و عشق سر مي‏دهند . درياهاي متلاطم نهان و آشکار در دنيا جايي ندارند . آرامشي بر دل‏ها حاکم است که پس از آن طوفاني نيست .

آري، وقتي او بيايد، هدايت مي‏کند به نور و معنويت که او واقعا مهدي است . با پاي گذاشتن او بر زميني که پر است از خارهاي شرک و بدي که عاشقان را زخم مي‏زنند، نسيم روح بخش و دلنواز رهايي و آزادي نوازشگر تمام منتظران خواهد شد .