بهار نرگس

صبح زود است . انگار باران مي‏بارد، چون صورتم خيس شده . هنوز چشم‏هايم را باز نکرده‏ام، صداي نرگس را مي‏شنوم: «رز، رز، بيداري؟»

چشم‏هايم را باز مي‏کنم، سلامم را با بوسه‏اي به گلبرگ‏هايم جواب مي‏دهد . چشم‏هايش خيس است; ولي خوشحال مي‏نمايد: «رز! امروز خيلي مهم است . مي‏داني که . . . .»

مگر چه خبر است؟ آهان، تولدم است . . .

- «يادت هست؟ درست همين روزها بود که تو را به اين باغچه آوردم، چون روز تولد او بود .» درست است . از وقتي نرگس و خانواده‏اش به اين خانه آمده‏اند، من هم مهمان باغچه‏شان بوده‏ام .

- «امروز با همه روزها فرق دارد . نگاه کن رز! بهار دارد مي‏آيد! عطر گل‏ها را مي‏فهمي؟» ماهها را مي‏شمرم، چه حرف‏ها مي‏زند! الان که بهار نيست . تعجبم را بي‏جواب نمي‏گذارد: «هر چند فصل بهار نيست، ولي هر روزي که مال او باشد، بهار است‏حتي اگر چله زمستان باشد . وقتي او مي‏آيد، جاي قدم هايش گل سبز مي‏شود . از هر کوچه‏اي رد مي‏شود، عطر ياس همه را مدهوش مي‏کند . به هر سنگي نگاه مي‏کند، از درونش چشمه زلال مي‏جوشد .»

حرف هايش زيبا است; هر چند برايم تازگي ندارد . مدت‏ها است منتظر ديدن محبوب نرگس هستم . کسي که نرگس حاضر است جانش را فداي او کند . کسي که نرگس به همنام بودن با مادر او افتخار مي‏کند .

- «راستش رز، آمده‏ام ازت خواهشي بکنم، مي‏خواهم با اجازه ات . . .»

حرفش را ادامه نمي‏دهد . منتظرم . به غنچه‏هايم دست مي‏کشد و نوازش مي‏کند: «مي‏داني که اين همه مراقبت و رسيدگي در مورد تو براي چنين روزي بود . اگر اجازه دهي، مي‏خواهم شاخه گل‏هاي قشنگت را بچينم و برايش يک دسته گل درست کنم .»

قند توي دلم آب مي‏شود . مدت‏ها منتظر چنين روزي بوده‏ام . اصل به وجود آمدن من براي همين روز بوده; روزي که بالاخره کسي را که به خاطرش به دنيا آمده‏ام، ببينم و به او برسم .

رضايتم را با برق چشم‏هايم به نرگس مي‏فهمانم . خوشحال مي‏شود . ساقه‏هايم را مي‏چيند و در زرورق قشنگي مي‏پيچد: «امروز عيد است، عيد نميه شعبان . همه جا جشن است، شلوغ و پرصدا و احتمالا با صفا . ولي من مي‏خواهم به يک جاي خلوت بروم شايد بعد از اين مدت توسل و دعا بالاخره او را ببينم و تو را که عزيزترين دسته گل رز من هستي به او هديه کنم .»

نرگس در حال سجده است، من کنار سجاده او نشسته‏ام . صداي «يابن الحسن، يااباصالح‏» نرگس را مي‏شنوم و سعي مي‏کنم با تکرار اين جملات، آن‏ها را حفظ کنم، شايد لازم باشد من هم . . . . واي نرگس، نگاه کن، آمد! بهار را مي‏گويم . نرگس غرق اشک و دعا است، متوجه من نيست . خدايا، نرگس حق داشت اين همه عاشق اباصالح باشد، چه شکوفه‏هايي، چه عطر دل‏انگيزي، چه باران آرامي . احساس مي‏کنم خارهايم نيز به گل تبديل شده‏اند . . . از نرگس غافل و محو تماشاي بهار مي‏شوم . سبزه‏هايي که تازه زير باران آرام سر بر آورده‏اند، گل‏هايي که مي‏خندند و سروهايي که سر به ابرهاي بهاري مي‏سايند و . . . طوري که نرگس بشنود، زمزمه مي‏کنم: «بهار، بهار اين جا است!» نرگس سر از سجده بر مي‏دارد . چشم‏هايش را به من مي‏دوزد، فرياد مي‏زنم: «بهار را نمي‏بيني، صداي قطره‏هاي باران بهاري را نمي‏شنوي، گل‏ها و سبزه‏ها را نمي‏بيني؟ او اين جا است، خودت گفتي هر جا او باشد، بهار هست .»

اشک از ديدگان نرگس سرازير مي‏شود و مي‏گويد: حتما او اين جااست; ولي من بهار را نمي‏بينم .

فرياد مي‏زنم: چرا روبه روي ما، اطراف ما، همه جا گل و سبزه و سرو موج مي‏زند .

نرگس سر به زير افکند: آري، موج مي‏زند; ولي بايد گل باشي تا بهار را درک کني .

اللهم عجل لوليک الفرج

اللهم ارنا الطلعة الرشيدة . . .

ليلا السادات مروجي / پرسمان شماره 1