سهل شوشترى از بزرگان عرفاست كه در سن هشتاد سالگى، به سال 283 ه. ق از دنيا رفت.او مى‏گويد: من سه ساله بودم كه نيمه‏هاى شبى ديدم دايى‏ام محمدبن سوار از بستر برخاسته و مشغول نماز شب است. يك بار به من گفت: پسرم، آيا از آن خداوندى كه تو را آفريده ياد نمى‏كنى؟ گفتم: چگونه او را ياد كنم؟ گفت: شب، هنگامى كه براى خواب در بسترت مى‏آرمى،سه بار از صميم دل بگو: «خدا با من است و مرا مى‏نگرد و من در محضر او هستم.» چند شب همين گفتار را از ته دل گفتم.

سپس به من گفت: اين جمله‏ها را هر شب هفت بار بگو. من چنين كردم. شيرينى اين ذكر در دلم جاى گرفت.پس از يك سال به من گفت: آنچه گفتم در تمام عمر تا آن گاه كه تو را در گور نهند از جان و دل بگو، كه همين ذكر و معنويت آن، دست تو را در دو جهان بگيرد و نجات بخشد.

به اين ترتيب نور ايمان به توحيد، در دوران كودكى در دلم راه يافت و بر سراسر قلبم چيره شد.  

                                     هزار و يك نكته، ص: 22